Saatler bir saat ileriye alınacakmış. Ben de saatimi bir saat ileriye alıyorum. Saat onda TÜYAP'a geldiğimde, fuarda sadece bekçiler var. Bu arada, fuarın önceki yıllardaki gibi saat onda değil de, onbirde açılacağını öğreniyorum.
Çiğ düsmüş çimenler; ayakkabılarımı, pantalonumun paçalarını ıslatıyor. Ayakkabılarımın topukları, çimenlerle karışık çamurlarla kaplanıyor. Elimde okul çantası, takım elbisem, gravatımla okulu kırdıgım günlerdeki gibi; çimenlere, akisleri suya düşmüş kamışlara, culk diye suya dalan sakar mekelere, Ahmediye’den havlayan köpeklerin seslerine ters düşen bir halim var. Tabiki bu dış görünüş yanıltıcı. Gravatım, takım elbisem; beceriksizce ütüleyip paçalarında tren yolu yaptığım pantalonum ile sıralarında dörder dörder oturduğumuz seksen kişilik sınıfımızda iken de ben oraya ters düşerdim.
Sitenin, sağ alttan müziğini stoplayıp, play'e basıp, bu şarkıyı dinleyebilirsiniz.. Bu şarkı benim içimdeki melodiyi anlatır hep bana.. Ve ben hep salınırım bu şarkıyı dinlerken.. Bu yazı da bu şarkıyı dinlerken çıktı. Paylaşmak istedim.. Yann Tiersen - La Valse D'Amelie (Amelie Soundtrack)
Hayatı bir şarkı gibi yaşamak sanırım harika bir şey olurdu. Ritmiyle, melodisiyle ve aslında anlattığı sizin öykünüzle....O öyküye ruh katan melodi, bazen davullarla çoşup, bazen keman ile ince ince yüreğinizi seslendirse, bazen de duyulması güç bir tını da birşeyler fısıldasa.. Derinlerinizdeki çığlığınızı, hüznünüzü ya da yanlızlığınızı anlatsa da yada..
O bizim öykümüzü anlatsa, sessiz ve sözcüksüz, ama bir dolu şeyi yüreğimize eş hissettirse.. O melodinin tamamında kendi öykümüzü bulabildiğimiz bir şarkı olsa...
Hayatınız bir şarkı , bir melodi olsa hangisi olurdu ? Ne hissettirirdi size?
Hayatı bir şarkı gibi yaşamak.. Ama o şarkının bir yerine takılı kalmadan... Başa alıp alıp durmadan... Müzik bizi nereye götürürse, sürüklenip, kendimizi alıkoymadan, aynı hayat gibi bırakabilir miyiz ritme ve ritmin bize yaşattıklarına...
Müziğe kendimizi bıraktığımız gibi dans etmeye başlar mıyız peki sonra... İçimizden geldiği gibi.. Ezberlediğimiz figürleri bir kenara bırakıp...Hissettiğimiz gibi... Acaba saçmalıyor muyum demeden....Gözlerimiz; bize bakan gözlerin ne düşündüğünü umursar bir halde dışarıya dönük olmadan... Hatta gözlerimiz olmasa...
Kapatın gözlerinizi...Elleriniz hareket etsin, salının ve içinizdeki tempoyla melodiye bırakın kendinizi....Kontrol etmeden o hareketleri....Sağa üç adım, hoop sola 3 adım olmadan.... Bildiğimiz tüm figürleri-hissettiklerimiz ile yer değiştirebilir miyiz peki...
En iyi dans edenlerin gözleri açıkta olsa, aslında dışarıda bir şey görmediklerini gözlemlerim hep...Ve benim için profesyonel dansçılar belli bir eğitimin yanı sıra, ruhlarında da o ritmi hissederek aktarırlar danslarına... İzlerken hissettirirler, çünkü gözlerimle değil, ruhumla algılarım o duyguyu.. İçim titrer.. Aynı, eş duyguları hissederim.. Onlar dans ederken, ben hissederim.
Dansı bir oyun gibi görenler, sadece oyunu oynar ezbere... Sağa dön , Sola dön, tempo tempooo...Tempoyu tutturmak için direnen beden ile, aklın ısrarı eşlemez ya bir türlü... O bir dans değil savaş olur... İçinde ruh olmadan, hissedilmeden yapılan herşey bir savaş değil midir? İçinde direnme olan, içinde ezber olan, kazanan kaybeden olan, olması gereken olan,....
Bir başka dans şekli ise, hissettiği gibi dans etmektir... Bir ortamda dans ile profesyonel olarak alakası olmasa da hissettiği gibi dans eden birine güldüklerinde, genelde kızarım.Adamın eli kolu ayrı, bacağı farklı oynasa da, bilindik tüm figürleri es geçse de, gözleri kapalı-kendinden geçmiş meditatif bir haldedir.. Bedenini, ruhunu tempoya bırakır....Aklı ezberlenen figürleri çöpe atmış, kalbiyle teslim olmuştur ritme...Ben böyle insanları hep takdir ederim.. Hissettikleri gibi dans edebildikleri için...Dışarıda bir şey yoktur..Ona bakanların ne dediği de... Beden, ruh ve ritm içselleşip, hareket olmuştur teslimiyetinde... Özgürdür... Dışardan ona bakanlardan alkış beklemez..Öyle bir kaygısı da yoktur..Onun hissettiği – onun ritmi budur, hayat gibi hissettikleri de dışarıdan takdirle beslenmez çünkü... Kendini kanıtlamak için figürleri yoktur.. İçinde bir tempo vardır ve bir de teslim oluş, figürsüz-kuralsız...Ben böyle hissettiği gibi dans edenlere gülenlere kızarım.. Hissettiğinle kendini akışa bırakmanın komik bir yanı yoktur çünkü......
Hayatın bin bir hali aslında çok şey anlatır bize...
Dans gibi yaşamak, içimizdeki ritme ayak uydurur gibi akışa bırakmak kendini ...
Bir şarkı, bir melodi düşünün.. O sizin şarkınız, sizin yaşamınız olsun..
Gözlerinizi kapatıp, yüreğinizden hissedin şarkınızı.....
Sonra bırakın ritme kendinizi...
Teslim olun ona, hayat gibi...
Hissettiğiniz gibi dans edin....
Salının..ellerinizi kollarınızı kullanın...
Ve bir hayat seçin, o sizin müziğiniz olsun..
Ritme bırakacağınız kendinizi..
Tümünde hayatın çoşkusunu, hüznünü beraber görebileceğiniz...
Siz olan..Sizin olan..Temposu sadece sizin içinizle eş olan...
teslim olun ritme ve akışa...
Direnmeden..Ezber bilmeden...Dışardan takdir beklemeden...
Ve elleri kolları serbest bırakın...
dans edin hayatla..
O sizin sevdiğiniz melodiyi
Zaten size şu anda mırıldanmakta...
Brajeshwari / 22.11.07
Artık zaman hızla akarken geçmişin güzel günlerinin iyice ardımda kaldığının farkındayım. Geçmişte yaşanan tüm güzel günlere ve hatta tüm hüzünlü günlere de minnettarım, tüm yaşadıklarım için teşekkür ediyorum. Bana zor deneyimler yaşatanlara, ruhumu acıtanlara, gözyaşlarımı akıtanlara ayrıca minnettarım. Bugün kendimle mutlu ve huzurlu bir ilişki içinde isem bu kişilerin payının çok olduğunun farkındayım. Büyümemde, olgunlaşmamda ve kendimi tanımamda, iç huzuruma kavuşmamda çok büyük payları var, çok teşekkür ediyorum hepsine ve yollarının daima açık ve aydınlık olmasını diliyorum.
Tanrıya teşekkür ediyorum beni sınamak için yoluma çıkardığı tüm kişiler ve olaylar için. Sınavlarımı fark edebilme ve derslerimi idrak edebilme fırsatını verdiği için şükürler olsun.
Artık gülümseyerek ve her ne olursa olsun hoşgörerek yaşayabiliyorsam ve sevgiyle kucaklayabiliyorsam her yeni anımı geçmiş tüm eski anlarımın payı var bunda. Geçmiş tüm eski anlarımı minnetle geçmişe bırakıyor ve yeni yaşamıma sevgi ile kucak açıyorum, bir sonraki yeni yaşamıma kadar... her anım yeni yaşamımın ilk anları ve hepsine sevgi ile aşk ile kucak açıyorum. 
Bu sabah abim’den mail geldi, bak şu web site’ye dedi. http://www.ireakt.com/ . Açtim. Baktım. Nedense şaşırdım. Şaşıracak bir durum da yok aslında. Doğuduğundan beri şiir yazan bir abim. Kitapları da var. Onu da biliyorum. Ama website’de hepsini bir arada gormek beni duygulandırdı. Bu kadar çok kitap yazmış, yerel gazete’de köşe yazarı olarak yazdığı parçaları da var.... okudukça ağladım. Anlattığı Karaçi sokakları, Amerikan kültürü ve çocuklarına hissettiği sevgi, hepsi bana yakın geldi.
Kendime sorular soruyorum her adımda. Ama her adımda. Bunu neden yapmak stiyorsun, seni bunu iten neden nedir- korku mu sevgi mi? Düşüncelerimi izlemeyi öğrendik, şimdi izlerken de yorum yapmamayı öğreniyoruz. Yorum yapmayınca da oooff ne boşluk yaratılıyor, nasıl zormuş o boşluğa alışmak! O boşluk’ta yüzmek, onun tadını çıkarmak.... Barış yürüyüşçü arkadaşım Chandelle dün Amerika’dan aradı. Arkadaslarım’la 2 sene sonra buluştuğumda ne kadar değiştiğimi farkediyorum dedi. Uyum sağlamakta zorlanıyorum dedi. Bir sefer görüştük sonra da aramadık birbirimizi ve zorlamıyorum hiçbir şeyi dedi. Bana da aynalık yapıyordu o anda. Ne komik. Herşeyimizi dışarda görebiliriz, içimizi yansıtıyor sonuçta.
Eve dondugumde Federico’nun kapiyi acisindan babasiyla birseyler karistirdiklari hemen anlasiliyor. Odanin daha dogrusu halinin ortasinda bir kafes duruyor ve Federico “anne, bak bak ne aldi ben baba kricet kricet” diye bana turkce sevimlilik yapmaya calisiyor. “Kricet kricet” dedigi bir cesit kuyruksuz fare ve Italyancasi criceto. Herzaman yaptigi gibi turkcesini bilmiyorsa italyancasini buduyor. Bir tane degil iki taneler ve kardes hatta ikiz(!)olduklarini,ayirmaya kiyamadiklarini, aslinda geride biraktiklari 4 kardes icin cok uzgun olduklarini filan anlatip duruyorlar. “Keske onlari da alsaydiniz” diyorum, Federico hemen ayakkabilarina dogru kosuyor. (Cocuklara ironik sakalar yapmayin diyor psikoloji kitaplari) Kafes kurulmus, baba ogul fotograflar cekilmis, minicik mikroskopik ikizler (!) yataklarina alismislar bile.. Gercekten o kadar sevimliler ki, bu beklenmedik misafirlerin isimlerini soruyor, bos akvaryuma ne oldugunu merak bile etmiyorum..
Asit, tiner, alkol, petrol kokulari; metal talaslari, recine tozlari, yagli murekkepler ile verdigim savasta nerede oldugumu anlamak icin beyaz kagitlari islatiyorum. Davetkar bir kadin gibi suyu emen kagitlar; sisiyor, genisliyor, yumusuyor, canlaniyor; iki gramlik renkli toprak tozlarinin, uzerlerinde anlamlar yaratmasini bekliyorlar.
Fuarda cok yoruluyorum. Basimin uzerinde yuzlerce ampul, uzerime hava ufleyen gurultulu vantilatorler. Gunduz onbirden aksam sekize kadar suren uzun bir gun. Disarida yagmur yagiyor.
Havuzda yüzmek, hayatta kalmak kolay ama önemli olan okyanusta, dalgalarla boğuşarak hayatta kalabilmek değil midir... insanı insan yapan güçlendiren de bu dalgalar değil midir...
Hayat – bilgi hepimize, herkese ait... Sırası gelen herkes, sırası geldiğinde yaşaması gerekeni yaşıyor, alması gereken bilgiyi alıyor eğer havuzda olmanın verdiği mahmurluk yerine okyanusta olmanın dikkat ve uyanıklığını yaşıyorsa, farkındaysa... Ve yaşadığı deneyim, aldığı bilgi o kişinin yolunu açıyor ve ilerletiyor... Hayatın dışına çıkıp, mahmur mahmur havuzda debelenmek ise bir arpa boyu yol bile ilerletemiyor ne yazık ki...
“Guzel gun sabahindan belli olur” derler Italyanlar. Olumlu bir cumle gibi dursa da, kotu giden gunler icin kullanilan bir deyimdir daha cok. Iste benim de gunumun nasil gidecegi, sabah uyanir uyanmaz, daha dun evimize gelen 3 kucucuk baligin cansiz govdelerini bulmamla belli oluyor. Her bir akvaryumun onunde dakikalarca durararak, herbirinin rengine, pullarina , nasil yuzdugune bakarak alip, sevincle eve getirdigimiz baliklara Federico, ALEX, FOX ve MAX isimlerini veriyor, gece yatmadan once “sakin korkmayin, ben yan odada uyuyorum” diye onlarla konusuyor.. “Biz neyi yanlis yaptik?, Federico uyaninca ne olacak?, baliklari nereye saklasam? diye dusunurken, kahve makinesini ciplak elimle tutuyorum ve once elim sonra da hizla ictigim kahve yuzunden dilim yaniyor.
Riccardo’yu hep o havuza getiriyor, karisi da supermarkete gidiyor. “bana guvenmiyor alisveris konusunda diyor” ve her zaman oldugu gibi, MTV’de yayinlanan bir alman dizisindeki turk ailenin salakliklarini gulerek bana anlatiyor. Herzaman oldugu gibi dinlemeden bakiyorum yuzune. Kucuk oglunu camdan izleyen babalardan biri, agular, gugular yolluyor iceriye. Yerinde zip zip zipliyor, yuzuyormus gibi yapiyor, ellerini cirpiyor, garip sesler cikariyor. Icerde, aksamin bu vaktinde niye suyun icine kondugunu belli ki anlamayan oglu, bir de ustune ustluk babasinin cirpinislarini gorunce iyice sersemleyip, etrafina bos gozlerle, hatta biraz da alik alik bakiyor.
Hava soguk, yagmur sinsice yagiyor. Yani yagdigini gormuyorsun ama islatiyor. Federico’nun kumlu park adini verdigi cocuk parkinin onunde durduruyorum arabayi. Cocuksuz cocuk parki, kumlarin uzerindeki kucuk su birikintileri ve salincaklarin zincirlerinin gicirtisiyla huzun dolu. Arkadan semtin en buyuk supermarketinde zamansiz asilan Natale isiklari pirildiyor. 1.5 ay var Natale’ye.. Ama onlar bizi simdiden dusunmeye ve almaya zorluyorlar. Beklemeye ne gerek var, heyecana ne gerek var, simdiden basla alisverise diyor isiklar goz kirparak.
Ayaklarima bakiyorum ve dusunuyorum.. Benim yasamim cok sik soylendigi gibi bir puzzle degil. Oyle birbiri icine gecen, birbirini tamamlayan parcalari yok.. Benim yasamim bir ebru gibi.. Bazi gunler yesiller, pembeler, morlar cikiyorlar on plana, bazen birlikte kahvelere, grilere, bejlere donusuyor gunler. Butun olumluluguma, butun gercekciligime ragmen, kimi gunler tekbir soze feda oluyor aydinligi gunumun. Ogrendigim hicbirseyin faydasi olmuyor keyfimi geri getirmeye.. Alisverise kosmanin, kuafore gitmenin, bir arkadasi aramanin filan da etkisi yok biliyorum. Bekliyorum sessizce, geldigi gibi gitmesini bu “blues”’un.. Kendimi serbest birakiyorum bazi gunler huzunlu olmaya, kizgin olmaya, kirgin olmaya.. Bazen keyifsiz olmaya da hakkim var diyorum, onemsiz seyler icin bile olsa.. Bazen… Sadece bazen..
Köpeğim Pele ile birlikte Basınköy’de gezinirken, liseden arkadaşım Gökhan’ı görüyorum, selamlaşıyoruz. Pele hemen Gökhan’ın üzerine atlayıp, şapır şupur yalamaya başlıyor. Gökhan Pele’ye kızacağına “bu köpek çikolata kokuyor” diyor. Çünkü Pele KLM’de çalışan Güngör Ağbey’in köpeği Cici ile birlikte aynı kulübede kalıyor. Cici’nin boynunda parazitlere karşı takılmış, o tarihlerde Türkiye’de pek bilinmeyen kokulu, plastik bir tasması var. Çikolata kokusu Pele’ye Cici’den geçme. Başka alemlerde boşanmalara neden olacak bu başkasının kokusu sayesinde benim Pele’nin de parazitleri yok.
Sakin olmaya çalışıyorum.. Ne zaman kontrolüm dışında bir şey gelisse, kalbim pıt pıt hızlı atmaya başlasa... Derin ve daha derin nefesler alıyorum.. Kocaman bir zamana yayıyorum nefesimi.. 3 boyutlu dünyayı içime çekiyorum önce, dolaşıyor ciğerlerimde, veriyorum sonra, tüm hızlı birikmiş nefeslerimi yavaşça, bir nefesle...
Nefesimizi kontrol ettiğimizde, kalp atışlarımızı da kontrol ediyoruz.. Tıbba göre, İnsan kalbinin bir yaşam içinde atma sayısı ortalama olarak yedi milyarmış. Yani yedi milyar atış tamamlandığında fizik bedenimizin ömrü bitiyormuş. Yaşamı uzun tutmanın sırrı da işte burada ortaya çıkıyor. Uzun yaşamamız için kalbin atış sayısını yavaşlatmamız gerekiyor. Kalbimiz hızlı attığı zamanlar yaşamımızın süresinden çalıyoruz belki de.. Ve ne zaman nefes alışlarımız hızlansa, kalbimiz atmaya başlıyor hızla, hızlı.. Kalbimizi yavaş attırabilmek ya da kalbi yavaşlatmak için, zihni sessiz ve sakin duruma getirebilmek gerekiyor. İşte bu noktada nefes’in önemi çok daha anlam kazanıyor. Kalbimiz hızlı attığında, nefes alış veriş tempomuzu kalbimizin atmasını istediğimiz bir ritimde devam ettirmeli... Bir süre sonra kalp ve nefes ritimlerinin senkronize olmalı ve dolayısıyla kalp ritim hızının, nefes ritmimizin hızına düşmesini sağlamakta aslında elimizde...
O an’ın efendisi...”İşte yaşıyorsun,şükret” demenin en yalın yolu... Ve büyüdükçe unuttuk nefes almayı.... Tıkandık... Soluksuz kaldık bazen....Tükettik mi nefeslerimizi.......Ve içimize çekip, verdiğimizi anlamlandıramadık mı çoğu zaman... Sıkıntıdan offlarken heba mı ettik nefeslerimizi ... Başka nefeslere ihtiyaç mı duyduk yoksa soluk alabilmek için.... Karşımızdakine nefes aldırmadığımızda olmadı mı aynı havayı solurken biz...
Ambra sabahları okula gitmek için evden çıktıktan iki dakika sonra telefonum çalarsa; telefon edenin Ambra olduğunu ve mutlaka evde bir şey unuttuğunu anlarım. Ortaokulda okurken atölyemin onun okulu ile komşu olması sorunu çözmemi kolaylaştırıyordu.
üç beş sarı çiçek açan bir kaktüsüm aklıma geliyor. O kaktüsün çiçeklerinin beni; şimdi, çiçeklerinin çokluğundan yaprakları bile gözükmeyen kasımpatlarından daha fazla heyacanlandırdığını anımsıyorum. Tıpkı her akşam eve sarhoş donen bir kocanın, bir gün ayık dönerek karısını mutlu etmesi gibi. Belki de insan, dikenler içinde, yapraksız, dalsız, yere enlemesine serilmiş bu bitkiden böyle çiçekler beklemiyor.
Meydanı’ndaki parkta karşılaşıp sohbet ediyor, o torununun, ben kızımın salıncagını; zincirlerin söylediği gıcırtılı, çocuksu, neseli sarkılarla itiyor; onlarla sevgilerimizi paylaşıyoruz. Havalar ısınıp günler uzayınca Coleseum’un yanındaki Colle Oppio Parkı’na gidiyoruz. Andrea’nın dedesi parktaki yaşlı arkadaşları ile sohbeti koyulaştırınca Andrea’yı unutuyor; sonra bütün çocuk bakıcıları, anneler, babalar, dedeler, anneane ve babaanneler; av köpekleri gibi parka yayılıp; lükstürümlerden, gül fidanlarından oluşan labirentlerin içinde telaşla Andrea’yı arıyoruz.
İnandığım bir şey; Biz bir şey öğrenmeye hazırsak o şey bizden önce bizi orada bekliyor olacak.Bize düşen sadece onun orada olduğunu farkedebilmek,Baharat yolculuğum da tüm beni bekleyenlerden biri de Amritsar diyarı ve içindeki güzelliklerdi tabiki.
bekleyenler orada, olmaları gereken yerdeydiler. Her zaman güzel ve derin olan, keşfedilmek isteyen, farklı bir seneryonun hemen arkasında, kutsal düşlerin gerçek olması için katılmamızı bekliyordu.
. Bu suda yaşayan kocaman kırmızı balıkların insanlara yakınlığı şaşırtıyor beni suyun kenarın da yürürseniz hemen size doğru yüzen bir kaç balık yakınınıza kadar geliyor. Burası Sikh dinine inanaların hac görevlerini yerine getirdiği bir yer yani adı her neolursa olsun inancın, inanmanın güzelliğinin yaşandığı yerlerden biri Dünyanın neresinden gelirseniz gelin, inancın hangi boyutunda olursanız olun kendinizi buradaki enerjiye koşulsuz bırakabildiğinizde orada sizi bekleyen şeyin aslında sizdeki pazılın önemli bir parçası olduğunu görüveriyorsunuz. İşte bir şey daha öğrenmelerime katmanın sevinciyle tapınağın etrafında yürümeye devam ediyoruz sonra irmik helvası dağıtılan bölümden 10 rupi bağışla helvamızı alıyoruz, ama hemen yemek yok çünkü biraz ileride artık tam temple'a girerken sizi bekleyen Sikh görevliler elinizde ki helvanın yarısını alıp büyük bir kazana geri atıyor ve diğer yarısını size geri veriyor ve elinizdekini başka birine vermenizi başkasındakinide sizin alıp yemenizi söylüyor binlerce insanın paylaşımı deneyimlemesine bundan daha güzel bir örnek olabilirmi? 
Altın tapınağa geldiğimiz de Çoşkulu ilahiler bizi karşılıyor tekrar. Ruhsal titreşimin içinde olmanın tadını çıkarıyoruz Temple etrafında gezimize devam ederken ak sakallı dedelerin kutsal kitabı okumaya devam ettiklerini gece olmasına rağmen ziyarete gelen Sikh lerin baba evinin sıcaklığı ve güveni içinde pırıl pırıl yıldızlı bir gökyüzünün altında, günün sıcaklığında ısınmış beyaz mermerlerde masumca uyumalarına bakarken yüzyıllardır her gece yapılan bir tören başlıyor: Altın yazmalı DEV kutsal kitap kendilerine has bir törenle yerine konuyor saatler gece yarısını gösterdiğinde ve her gece olduğu gibi bu gecede süt ile silinmek üzere Golden Temple'ın kapıları ilahiler eşliğinde kapatılıyor. 
Bir bulaşmayan ben kalmayayım diye, Yeşilçam star adayı Kevin Costner hakkında yazmak isterim.Kendilerini, jetinin merdiveninde gördüğümde hafızamın dip derinliklerinde oluşan kıpırdanmalar sayesinde şahısla ilgili fotoğraf kareleri bir bir ortaya çıktılar.
Şahsı film yıldızı olarak tanımıştık. Sonra boyalı saçlarıyla, ünlü olduğu yıllarda stokladığı gözlüğüyle, demode kıyafetleriyle karşımızda patlayıverdi. Boğazda, Türkiye'nin en güzel otellerindenden birinin önünde çocuğuyla baba rolünde, elinde gitarıyla ve gerçekten vasat altı performansıyla rock starı rolünde konserinde, engin bilgisine dayanarak Atatürk ve Türkiye hakkında yorumlar yaparken ünlü Türkolog rolüyle basın önünde, Hüsnü Mübarek rolüyle başbakan ve devlet erkanıyla, Ankara'da otel lobisinde çocuklarla fotoğraf çektirirken eski bir star gerçeğiyle ve en sonunda Hülya Avşar'la konusu anlaşılamaz bir sohbetin içerisinde geyik rolüyle hayatının performansını sergiledi galiba.
