eskiler yeniler ve dengeler

hayatimizi hafifletmek icin simdi de yasamamiz da fayda var. neden bunu derler irem kendime sorarim. surekli arkamizda yanimizda önümüzde eski agir anilar acilar hatirlatmalar. yani her gun bir sekilde ileriye gitmekte zorlandigimizda yani mesela "ben yeni zelandaya gitsemde orda rahat insanlar arasinda yasasam" düsündügümde "ya isim ee parayi ne yapacaksin ve de burda da rahatsin bee" düsüncesi hayalimi yavaslatmis oluyor. hani hayal etmek düs kurmak fazlasiyla insani hayattan kopartan sey oluyor kabul ediyorum ama hayalsiz de yasamak ve kendini maceraya atmamak zor benim icin. bu aralar durgunum. zannedersem de nedeni degisimi istemem ve farkli bir seyi yasamak istemem. her gun evet renkli tecrubelerim oluyor ve o deneyimler beni guclendiriyor ve ögretiyor. iste galiba denge meselesi.

dengede eskisi de var yenisi de
dengede montonluk var ve degisim var
dengede üzülmek ve kahkaha atmak var

simdi de yazdikca da anliyorum ki su anki durumum dengeyi arada sirada sagladigimi goruyorum. yani soyle: icimdeki farkindalik egsersizleri yorumlayip her gun bir tip monoton olmayan bir hadise yasamak ama etrafimdaki insanlar mobilyalar caycilar trafikte kufur edenler tango ogrencileri bir sekilde degismeyip beni dengeyi gosteriyor. yasadigimiz kaos aslinda hic kaos degil. karaci (pakistan) gibi 11 milyon nufuslu sehiri ozlememin sebebi ne kadar karmasa olsa bile insanlarin ordaki derdi paradan ziyade (para herkesin derdi her tarafta), birlikte iste yasayalim ve "ya allah" dedikten sonra kizmak yok baaak demeleri. yani bazi ada insanlari nasil tingir mingir ahiste ahiste yuruyorlarsa, pakistanlilar langur lungur bakmadan yuruyorlar. ve ben? benim hayatta yurume tarzim degisti- hizli ve kamburdan, hizli ve gozlerde gunes gozlugu olana, sonrada hafif yavaslayip gozluklerimi cikardim artik. korunmama gerek yok artik, ne varsa etrafimda goreyim. saklayacagim bisi de yok. simdiyi gorerek yasayim yeter.