UNUTMAYI BIR HATIRLASAM*...

Ben toplamaya calistikca dagiliyor ev. Nasil yaptigimi ben de anlamiyorum ama topladim sandigim her oda, gozume iyice karismis gozukuyor. Derin derin nefesler aliyor, yapmam gerekenlerin listelerini cikartiyor, Feng-Shui ile ilgili kesip sakladigim her bilgiyi yeniden gozden geciriyor, sonra kendimi bir dolabin dibinde oturmus bir kutu incik-cincigi karistirirken, ya da kimbilir ne icin sakladigim iki yillik bir dergiyi bugun cikmis hevesiyle okurken buluyorum. Adres defterimi sonra duzenlerim deyip koydugum cekmeceden yemek defterini cikartip, “aaa, ben bu yemegi coktandir yapmiyordum” diyerek mutfaga kosup, oradan kaybolmasin diye dolabin icine yapistirdigim e-mail adresleri ile donup, onlari kaydetmek uzere bilgisayari acip,dalip gidiyorum birbiri ardina acilan pencerelerin buyusunde..

Kitap fasli bambaska bir alem. Tozlarini aliyorum, okuduklarimin isaretledigim yerlerine goz atip, okumadiklarimi soyle bir bakayim dive evirip cevirip, saatler sonra kaldiriyorum basimi.

Antonio ve Federico umutlarini kaybetmeden bakiyorlar bu cabama. Onlara ait alanlara karismiyorum. Federico’nun odasindan buyuk buyuk torbalar alel acele alt kat komsumuza gidiyor. Her iyi seyi arkadaslarina vermek isteyen Federico ve “hatirasi var” diye bir kavram bilmeyen Antonio, ben bakar ve hepsini tekrar geri koyarim diye, paketleri hizla hazirliyorlar.

Haklilar aslinda.. Ben hicbirseyi atamiyorum. Her gazetede mutlaka tekrar okunacak bir makale, her elbisede bir ani, her bardakta o ozel bir gunde icilmis bir sey, her cicek demetinden bir tane kurutulacak yaprak, en eskimis tip kitaplarimda kenarina kosesine yazilmis bir seylerden dolayi bir anlam var benim icin. Federico’nun cizdigi, ciziktirdigi, dokundugu, yirttigi hersey ozel benim icin, hele “mammina” (annecigim..) diye baslayan kizginlik mektuplari.. Hicbirseyin para olarak degeri yok gozumde, ama herseyi anlarla birlestiren ve herana bir anlam yukleyen kalbim, nesnelere de baglanip kaliyor. Sadece bana yazilan ask mektuplarini degil, kendi yazdiklarimi da sakliyorum (birlikte okunduklarinda inanilmaz guzeller cunku). Sadece alip, cevap yazmadiklarimin sahiplerinin yuzu aklimda degil ama, onlara da kiyamiyorum. Birgun torunlarim bu mektuplari okusunlar, “babanneme bak, amma kalpler yakmis zamaninda” deyip, gulsunler istiyorum. En hosuma gitmeyen hediyeler bile, beni dusunmus almis deyip biryerlerde dokunulmadan eskiyorlar.

Ciceklerden basliyayim diyorum bir ara. Aslinda ciceklerimizin hepsine cok kizginim. Cabamin karsiligini hic gostermedikleri gibi, hepsinde bir huysuzluk, bir naz, bir calim. Burcu’nun benjamin oldugu bile supheli benjamininden utanin diyorum, o mantarlarla bile iyi geciniyor Bunlari saksilariyla birlikte copun kenarina koyalim, isteyen alsin diyorum Antonio’ya. Inanmayarak bakiyor yuzume.. Evet gotur hemen diyorum, hatta yarin gidip, birsuru plastik cicek alacagim onlara inat, hic degilse bir kez acsalardi diyorum. Tam kizginlikla iceriye girerken, incecik bir boyun uzerinde utangac utangac suzulen bir sari tomurcuk goruyorum. O kadar mutlu oluyorum ki birden.. Antonio anladim diyor, kaliyorlar. Kalsinlar diyorum, zaten onumuz kis, bahara dusunuruz...

Federico baykus koleksiyonumun kutusuyla geliyor. Yuzlerce baykus kagitlarindan kutularindan cikiyor, nerden alinmis, kim getirmis, neden yapilmis diye inceleniyor. Halimize bakiyorum, cok guluncuz. Ev toplamiyoruz da, ev dagitiyoruz hep birlikte..
Hadi gidip pizza yiyelim diyor Antonio.. Sonra devam edersin. O yarin seyahate cikiyor bir kongre icin. Yarin yeni dadimiz ise basliyor. Korkup kacmasin bu karisikliktan diyorum Antonio’ya.

Yasaminizda yeni ve guzel seylerle doldurmak uzere bosluklar acin diye yazmis eski yazilarindan birinde Nilambara. Kirik dokuk hicbirsey saklamayin. Hic birsey saklamayin.. Saklamayin.. Sak..la...ma...yin...
S..a...k..l..a..m..a..y..i...n...

Gunlerdir aklimda Melih Cevdet*’in bir dizesi var “unutmayi bir hatirlasam..” diyor sair. Ah bir hatirlasam unutmayi, nasil kolay olacak saklamamak.

Mehtap Pasin Gualano

8 Eylul 2007'Roma